UVS JO17-2 en het wel en wee van de KNVB-scheids
Er is al een tijdje geen verslag uitgebracht over de wedstrijden van UVS JO17-2 en dat had niet zozeer te maken met de 2 verliespartijen die dit eerste jaars B-team liet noteren, maar meer door de manier waarop een en ander tot stand kwam. Het begon eigenlijk al met de wedstrijd tegen VV Katwijk met de 72-jarige scheidsrechter, die het merendeel van Katwijks harde spel en overtredingen niet zag. Vervolgens ook bij de wedstrijd tegen DoCoS, waar de KNVB-scheidsrechter zich vanwege zijn hoge leeftijd, ik schat hem ook rond de 70, op voorhand bij de assistent-scheidsrechters verontschuldigde dat hij niet meer het hele veld kon belopen en dat diezelfde assistenten de laatste 16 meter maar voor hun rekening moesten nemen. Op zich geen probleem, als hij dan de rest van het veld controleerde, maar al vanaf het begin gaf deze scheids-op-leeftijd een afwezige indruk. Een wedstrijd tussen DoCoS en UVS verdient daarentegen juist de volle aandacht, want deze stadsderby speelt zich altijd af op het scherpst van de snede.
Langzaam maar zeker verloor de scheids de greep op de wedstrijd, zag steeds meer overtredingen en zo’n beetje alle vlagsignalen van zijn assistenten over het hoofd, waardoor venijn veranderde in agressie en de duels verruwden. In een ultieme poging de zaak nog enigszins te redden, strooide de scheids met kaarten, zowel DoCoS- als UVS-spelers opzadelend met boetes en schorsingen. Goed, we pakten door een afstandsschot van Fabian, die door gelegenheidskeeper Tygo (de DoCoS-keeper kreeg rood) verkeerd werd ingeschat, wel de overwinning (1-0), maar de stadsderby werd ontsierd door het ruwe spel en de gele en rode kaarten. Mijns inziens had dit met meer leiding voorkomen kunnen worden.
De week erop speelden we uit tegen Quick Boys. Wederom een wedstrijd van twee teams die niet veel voor elkaar onderdoen en zeker niet van elkaar willen verliezen. Deze keer leverde de KNVB een scheidsrechter die ook de 70 aantikte en bovendien de dag voor de wedstrijd zijn kniebanden had verrekt. “Ik vraag me af hoe het zo gaat” weifelde de veteraan voor de wedstrijd. En dan te bedenken dat hij 15 – 16 jarigen gaat fluiten, die 3 keer in de week trainen, die op volle snelheid binnen 15 seconden het veld oversteken. Het laat zich raden hoe dat verliep. Oké, Quick Boys kwam met 1-0 voor dankzij knullig uitverdedigen van de UVS, maar de 1-1 kort daarop werd afgekeurd, omdat de scheidsrechter gevaarlijk spel constateerde, terwijl het juist de Quick Boys verdediger was die met zijn hoofd veel te laag de bal probeerde weg te koppen.
De overtreding, die de scheidsrechter enkele minuten later vanaf pak ‘m beet 60 meter meende te zien, bij een correcte sliding van Lars op de bal, leverde Quick Boys een onterechte strafschop op (2-0). De scheids verklaarde in de rust gezien te hebben dat verdediger Lars een fractie van een seconde te laat was, terwijl de scheids zelf minstens 20 seconden te laat was om Lars’ ingreep goed te kunnen beoordelen. UVS herpakte zich en kwam tot een mooi uitgespeelde kans en scoorde de 2-1. Toen bij een corner voor UVS halverwege de tweede helft de Quick Boys keeper kwam uitlopen om de bal te pakken en daarbij hij zijn medespeler besprong, kwamen beiden ten val. De bal kwam los en kon vrij worden ingeschoten. 2-2 zou je denken, maar nee, de scheidsrechter oordeelde anders, want …… ja wat zag hij eigenlijk anders dan dat iedereen op Nieuw Zuid had gezien????
De scheids was onzeker, raakte de kluts kwijt, miste overtredingen, nam opstootjes niet waar en moest bij zijn assistenten te rade gaan of er iets onreglementairs was voorgevallen. Het werd een schrijnende vertoning wat zowel UVS als Quick Boys frustreerde, waardoor het spel verruwde. Om de boel te kalmeren werden her en der wat kaarten gegeven, waaronder een rode kaart voor Quick Boys, die achteraf na vermoedelijke tussenkomst van Quick Boys overigens nergens meer op het digitale wedstrijdformulier terug te vinden is, terwijl de uitslag achteraf op onverklaarbare wijze in 4-1 is veranderd. Lang leve de KNVB-scheids.
De week erop speelden we uit tegen DOSR JO17-1. Weer troffen we een scheidsrechter op leeftijd. Ook deze man was nauwelijks in staat de rappe jongens en daarmee de razendsnelle verplaatsingen over het speelveld te volgen. Hij floot op zich een prima wedstrijd, maar zag een paar essentiële details over het hoofd. Allereerst een handsbal van UVS in eigen strafschopgebied, maar ‘gelukkig’ corrigeerde hij dat na volop apelleren van DOSR spelers en reservebank. Penalty 1-0! Vervolgens zag hij als enige in Roelofarendsveen tot tweemaal toe hands van DOSR in eigen strafschopgebied over het hoofd. Apelleren van UVS had geen zin, want wij hadden per slot van rekening eerder geklaagd dat hij floot op apelleren. Bij DOSR verloren we dus wederom 1 punt, omdat gezien het spelbeeld en de kansenverhouding een gelijkspel de juiste uitslag was geweest. Ondanks dat de scheidsrechter best een goede wedstrijd had gefloten, had hij door het eenzijdig geven van die penalty toch een negatieve stempel op de wedstrijd gedrukt
Na 3 wedstrijden met 3 scheidsrechters die de gemiddelde leeftijd op het veld minstens met 2,5 jaar lieten stijgen, speelden we afgelopen 5 mei de inhaalwedstrijd tegen Blauw-Zwart. Eindelijk weer eens een scheidsrechter die voldoende senioriteit had om de jongens ‘de baas’ te zijn en voldoende lucht, snelheid en energie om het spel op de voet te volgen. Het werd een eenzijdige wedstrijd, waarin UVS veel sterker was dan Blauw-Zwart en de uitslag (8-1-) het krachtsverschil op het veld nog zwakjes uitdrukte.
Het ligt niet in mijn aard de scheidsrechter de schuld te geven, want da’s te gemakkelijk en dat werd me met de paplepel ingegoten zoals cabaretgroep ‘Tijdrekken’ 40 jaar geleden bij de Leidse korfbalvereniging Crescendo al zong:
“De man in het zwarte pakkie, heeft ’t altijd gedaan. En als je denkt dat je ’t beter kan, trek zelf dat pak dan aan. En als ze dan vervelend zijn dan stuur je ze d’r uit. Dan sta je na een stief kwartiertje eenzaam met je fluit.
Maar ja, soms wordt het mij zelfs ook teveel.
Wedstrijdverslag: Fons Cornelissen
Fotografie: Samantha van Diemen
